JCW

De overtreffende trap van de Mini Cooper S Works is de Cooper S met John Cooper Works GP-kit. Door de jongste ingrepen van de legendarische Britse huistuner van het merk heeft de Mini meer kracht dan ooit bij minder gewicht. Een garantie voor vrachtladingen rijgenot. Van de gelimiteerde oplage van 2.000 stuks zijn er 20 aan Nederland toebedeeld, en die zijn helaas alle verkocht.

De relatie tussen Britten en Duitsers is niet altijd te kenschetsen als even ontspannen. En de Duitse infiltratie in de Britse auto-industrie ligt bij de eilandbewoners gevoelig. De bemoeienis van onze oosterburen met het merk Mini lijkt daarop een uitzondering te vormen. De Engelsen zijn nog altijd helemaal wild van de Mini; niet alleen van de originele, ook het onder auspiciën van München geproduceerde model wordt breed geaccepteerd. Dat de gerenommeerde tuner John Cooper Works ook de mouwen opstroopt om de nieuwe Mini onder handen te nemen, zegt veel over de Britse acceptatie van het model; en dat moeder BMW de garanties van getunede Coopers overneemt, bewijst dat de kwaliteit van de tuningskits aan de hoge Duitse eisen voldoet. De Mini gaat als warme broodjes over de toonbank. En niet slechts aan de overkant van de Noordzee, wereldwijd weet de auto veler harten te veroveren. In Nederland hoeft de dealer evenmin bang te zijn dat hij met z’n Mini’s blijft zitten. Vrijwel alle exemplaren zijn al verkocht voordat ze op Nederlandse bodem belanden. Voor de krachtigste Mini tot nu toe, de Cooper S Works GP, die vanaf volgende maand leverbaar is, geldt dat eveneens. Vergeet dat ‘leverbaar’ maar; alle Works GP hebben reeds een eigenaar gevonden. En die weten zich verzekerd van een exclusief model. Mini bouwt slechts 2.000 exemplaren, en daarmee is de kous af. Aangezien er maar 20 voor ons land beschikbaar zijn, zullen we ‘m maar zelden zien.

Oorlogskleuren

Maar over het hoofd zien, zul je ‘m zeker niet. Het uiterlijk is sportief, zonder dat het extremiteiten vertoont. De Cooper S Works GP is er alleen in het grijsblauw metallic met een zilverkleurig dak. Aan de bestuurderskant staat duidelijk zichtbaar het productienummer. De buitenspiegels hebben een lik rode verf gekregen, zodat ze fraai contrasteren met de kleur van de koets. De wielkasten worden gesierd door grote 18 “-wielen, waarachter opvallende rode remklauwen schuilgaan. Dorpelverbreders doen de Mini er lekker dik uitzien. De enorme taartschep boven aan de achterruit is waarschijnlijk het meest in het oog springende element van de exclusief voor de Works GP ontwikkelde bodykit. Die taartschep zit er overigens niet louter voor de show; hij weet daadwerkelijk een grotere neerwaartse druk te genereren.

En gezien het prestatiepotentieel kan de Mini dat best gebruiken. De Cooper S Works had al een imponerend curriculum: 200 pk, 240 Nm, een topsnelheid van een kleine 230 km/h en een sprint van 0 naar 100 km/h in 6,7 seconden. Bij Mini vonden ze klaarblijkelijk dat het allemaal nog wat spectaculairder mocht, en de firma Cooper ontwikkelde daartoe de Works GP-kit. De huistuner van het merk heeft de compressor van de 1,6-liter turbomotor van de Cooper S vervangen door een die meer omwentelingen maakt en meer druk opbouwt. Een gewijzigd luchtfilter zorgt ervoor dat de turbo meer lucht kan inhaleren. De motor heeft verder andere injectoren gekregen, en een efficiëntere intercooler. Ten opzichte van de krachtbron van de Cooper S Works kan de motor van de Cooper S Works GP 200 tpm meer draaien. Het maximumvermogen van 218 pk, 18 meer dan de S Works, komt vrij bij 7.100 tpm. De Works GP heeft een hoogste koppel van 250 Nm, dat volledig beschikbaar is bij 4.600 omwentelingen van de krukas. Tussen beide toerentallen laat de compressor zich nadrukkelijk horen.

Zingende klanken

De letters GP in de typeaanduiding staan voor Grand Prix. Waar beter kun je dan de nieuwe Cooper S Works GP op z’n merites beoordelen dan op het circuit? Daar maakt de Mini je al binnen een ronde verslaafd aan het gierende geluid van de compressor, die herinneringen oproept aan de zingende klanken van de illustere voorganger van de huidige Mini. Bij het origineel was het geluid echter afkomstig van de versnellingsbak. Maar de grootste kick komt pas als je het gaspedaal tegen het schutbord trapt. Het is van belang om de motor op toeren te houden. De compressor zorgt weliswaar voor een vloeiende vermogensopbouw, het maximale koppel komt pas vrij bij 4.600 tpm. De Works GP accelereert in 6,5 seconden naar 100 km/h, da’s niet zo veel sneller dan de bestaande Works-versie, maar veel indrukwekkender zijn de tussensprints, die in de praktijk vaker voorkomen. Bij iedere trap tegen het gaspedaal schiet de snelheidsmeter met een enorme vaart omhoog, en de remmen halen met speels gemak weer alle snelheid uit de Mini, waarbij je niet moet schrikken van de bips van de auto die even de lambada lijkt te gaan dansen als gevolg van de lastwisseling naar de voorzijde. Verder dan een aanzet tot een beetje wiebelen komt het niet. En zo sprint je van bocht naar bocht.

Onderstuur is de voorwielaangedreven Works GP uiteraard niet vreemd, en het binnenste voorwiel verliest al rap adhesie met het asfalt wanneer je ruw een bocht rondt. Maar door eenvoudig van het gas te gaan, hervindt het wiel weer grip en laat je de neus weer dieper de bocht indraaien. Het kost nog verbazend veel moeite om de achterkant te laten opkomen. Tot op hoge snelheid doet de kont van de Mini slechts een stapje opzij bij het abrupt gas loslaten, om vervolgens gewoon het ingezette spoor te volgen. Het DSC stabiliteitscontrolesysteem is een optie op de Cooper S Works GP, maar alle Nederlandse auto’s hebben het aan boord. Wie het laat aanstaan, kan vrijwel geen schade aanrichten. Vrij snel grijpt het in door het motorvermogen te ‘knijpen’ en remingrepen te plegen. Het laat slechts een heel geringe mate van glijden toe, zodat je toch het idee hebt een beetje met de Mini aan het spelen te zijn. Het stuurgedrag is ook bij de snelste versie van de Mini als van een kart. De auto hoeft zich niet eerst te zetten; sturen is de hoek om. Met z’n vermakelijke weggedrag blijft de Cooper Works GP je plezieren.

Met het oog op een optimale wegligging en stabiliteit heeft Mini getracht de Works GP zo licht mogelijk te maken. Verschillende onderstelcomponenten zijn in aluminium uitgevoerd en een achterbank ontbreekt. Ook een airconditioning zit niet in het standaardpakket. Door alle ingrepen heeft de GP circa 50 kilogram aan gewicht verloren, en dat maakt dat ‘ie wendbaarder aanvoelt dan de 200 pk sterke Works. De Nederlandse importeur heeft overigens besloten wel op alle Mini’s airco te schroeven. Recaro-sportstoelen zijn standaard, evenals een radio-cd-speler.

Niet dat het er nu nog veel toe doet, want er is geen Cooper S Works GP meer te krijgen – of je moet eens goed zoeken naar een enkel resterend exemplaar in het buitenland – maar de vraagprijs bedraagt € 43.900. Neem het maar voor kennisgeving aan. We houden ‘m evenwel hoog op onze verlanglijst en hopen dat een van de bevoorrechte eigenaren er wellicht vroegtijdig afstand van wenst te doen. Al kunnen we ons dat nauwelijks voorstellen…

Autoweek