MINI Canada, 2005
MINI 1ste in vrije klasse Targa van Newfoundland Rally 2005
De Targa Newfoundland is de eerste en enigste in zijn soort in Noord Amerika. Het is een jaarlijks event gevormd door een 2200 km lang auto- adventure van hoge kwaliteit. Het wordt elk jaar gehouden in september, in 7 dagen over de geasfalteerde wegen van het Canadese eiland Newfoundland. De rally maakt het eigenaars van historische klassieke en moderne voertuigen mogelijk met elkaar te wedijveren voor de overwinning. Er wordt gestreden om Targa borden, er is geen prijzengeld.
De auto’s en crews trijden tegen elkaar op normale wegen waar alle verkeersregels gelden en op de zogenaamde “Targa” of snelheids secties afgesloten voor het normale verkeer. De Targa secties beslaan zo’n 25% van de totale rally afstand.
De Winnaars
Jim Kenzie is hoofdredacteur bij de Toronto Star en draagt regelmatig bij aan de inhoud van de krant met auto-reviews. Jim is de bestuurder van de MINI Canada Cooper S met John Cooper Works tuning, en dat al voor het derde opéénvolgende jaar.
Brian Bourbonniere, een afdelingsmanager van biotechnologie firma in Nova Scotia, houdt zich al 17 jaar bezig met Rallys. Met vijf Atlantic Region titels en een aantal club championships brengt hij een wereld aan rally ervaring mee bij MINI Canada als Jim Kenzie’s co-driver voor het tweede jaar.
Achtergrond
De originele rally, de Targa Florio, werd enkele jaren als wegrace gehouden op het eiland Sicilië Sicily. “Targa” betekend plaat in het Italiaans. Het was speciaal omdat de auto’s niet tegen elkaar reden maar tegen de tijd waarbij de auto’s starten met vaste intervallen. In 1990 werd het concept opnieuw toegepast op het Australische eiland Tasmanië.
De Cooper S JCW met drie overwinningen
1. Sportstoelen
Composiet beschermende stoelen van een blend van DuPont Kevlar en carbon. Deze sportstoelen maken gebruik van een vijfpuntsgordel om de bestuurder net zo strak te houden als de MINI door de bochten gaat.
2. FIA Rolkooi
BS4 T45 staal; MIG-vastgelast, geschroefd, aan de auto. Lichter en sterker dan de kooi van vorig jaar voor nog meer voordeel voor de MINI.
3. Sportstuur
Vlak stuurwiel met drie geanodiseerde spaken. Met twee rode knoppen voor de toeter, maar de concurrentie zegt dat het extra boost buttons zijn.
4. Terratrip Rally Computer
Deze 303-plus meet de snelheid/afstand via twee sensoren bij de achterwielen. Perfect om de weg te vinden rond de rots.
1. JCW LSD
Op koppel werkend sperdifferentieel welke de kracht overbrengt naar het wiel met de meeste grip in plaats van het wiel met de minste weerstand. Meer snelheid bij hard optrekken en hard uit een bocht accelereren. Zorgt ook voor minder trekken aan stuur in bochten.
2. JCW Achterspoiler
Volledig aluminum, volledig verstelbaar, compleet met laser gegrafeerd John Cooper Motorsport logo op de eindplaten.
3. JCW Onderstel
Schokdempers en veren, volledig verstelbaar voor wat betreft rijhoogte en demping.
1. JCW Engine Tuning
John Cooper Works heeft de kennis en ervaring om de MINI Cooper S zelfs nog beter te maken zodat deze meer vermogen levert (208HP!) en beter stuurt. Inclusief JCW cilinderkop, uitlaat systeem, motor calibratie, en compressor. Ook verkrijgbaar via de MINI Retailer.
2. Luchtinlaat Verhoging
Custom-made van carbon zorgt deze toevoeging op de luchtinlaat voor meer lucht naar de Cooper S compressor voor nog meer vermogen.
3. Remkoeling Inlaten
Fiberglas constructie. Koelt de voorste remmen tot lagere temperaturen zodat de remmen betrouwbaarder worden, langer meegaan en beter remmen. In plaats van de voorste mistlampen.
De JCW deed in 2009 voor de 5e keer mee maar het liep verkeerd af. Dit bleef er over van de Mini nadat deze met 160 km/h van de weg raakte en in een bos belandde met verslag van de bestuurder.
Jim Kenzie over de crash:
In four Targa Newfoundland rallies, I haven’t put a mark on our 2004 Mini Cooper S JCW. Still haven’t.
In the fifth Targa, I didn’t put ‘a’ mark on the car – more like several million marks, unfortunately.
Coming back from Leading Tickles, I took a 159 km/h bend at about 160 km/h, which launched the car down an embankment and into the trees. From the damage, it looks like the right front wheel caught in the gravel, dug in, flipped the car end-over-end, and it landed on the upper left rear corner, turning it into a replica of a Mini El Camino.
It then landed wheels-down in a grove of saplings, maybe three cm thick, all too close to a swift-flowing river.
Brian was alert and fine, but because I had obviously been unconscious for a few moments, they decided to take me to the hospital in Grand Falls for evaluation. Apart from the siren making ‘way more noise than was necessary, and a hint of nausea, we got there in short order with me in decent shape. The staff there was quick, efficient, and – as you would expect from Newfoundlanders – friendly. I was released and driven back to the hotel in Gander.
I feel so badly for having wrecked it, and for having let the team down. Everyone from Lindsay Duffield, president of BMW Canada, to Stephen McDonnell, head of Mini Canada, to Brian Bourbonniere, crew chief Rob Dexter, our mechanic Mark Krajnac, my fellow competitors, Targa officials, friends and family – they all said variations on “that’s racing”, and that the car was metal, glass, rubber and plastic – the important thing was that Brian and I were OK.
True enough, I guess. But our goal was to finish and finish well, and we did not, because I made a mistake.
Among the amazing things we learned from the crash was how strong the car is, augmented for sure by the incredible roll cage that Frank and Dan Sprongl of Four Star Motorsports in Georgetown Ontario built for us. Despite the terrible pounding the car took, the cage didn’t budge a bit. The five-point harnesses held. The helmets did their job, although they’re toast now (after a biggie like this, a helmet has to be discarded).
Our rally was over ‘way too soon. The entire team stayed on to help the finishers celebrate their success.
My heartfelt thanks to so many people. To Brian Bourbonniere, the best right-seat guy in the field, for putting up with me all these years, and for orchestrating my extraction. To Andrew Comrie-Picard and Jen Horsey, for stopping to assist. To the paramedics and staff at Grand Falls Hospital, whose names I sadly did not get. To Rob Dexter, Mark Krajnac and everyone at BMW/MINI Canada, for their unfailing support.
To all the Targa staff, for setting and enforcing safety regulations with respect to equipment, procedures, and on-site medical support staff. As they say, ‘human exhaust emissions’ happen – the purpose of precautions like these is to turn a potential tragedy into a mere incident.
And thanks to countless fellow competitors, friends and family who sent their best wishes.
I’ll be thinking about this for a long, long, time.
Back to Top